Joshua Tree National Park-ecologie (2023)

In het park zijn meer dan vijftig soorten zoogdieren, veertig soorten reptielen en zevenhonderd plantensoorten geïdentificeerd, waaronder de unieke boom waarnaar het park is vernoemd. Joshua Tree National Park ligt in Zuid-Californië, langs de grens van twee verschillende woestijnen die worden bepaald door hoogte- en neerslagpatronen: de Mojave- en Colorado-woestijnen.

De Mojave-woestijn

Gelegen tussen de Great Basin Desert in het noorden en de Sonorawoestijn in het zuiden, is de Mojave-woestijn de kleinste van de vier woestijnen van Noord-Amerika. De westelijke helft van Joshua Tree National Park ligt op de zuidpunt van de Mojave, variërend van 2.000 tot 5.000 voet hoogte. Gemiddeld ontvangt de Mojave-woestijn jaarlijks ongeveer 3-5 inch regen, waarvan het grootste deel in de winter valt. Vanwege de lage jaarlijkse neerslag is de concurrentie om te overleven hevig, wat ertoe leidt dat sommige planten en dieren verdedigingsmechanismen ontwikkelen, zoals dodelijke gifstoffen en stekels om te overleven. De Mojave-woestijn heeft een iets koeler klimaat dan de Colorado-woestijn en wordt ook gekenmerkt door de duizenden Joshua Trees (Yucca brevifolia) afkomstig uit deze regio.

De Colorado-woestijn

De oostelijke helft van Joshua Tree National Park ligt aan de meest westelijke rand van de Colorado-woestijn, die deel uitmaakt van de Sonora-woestijn. Deze regio wordt gekenmerkt door lage hoogten (<2000 voet), hogere temperaturen, minder regenval en grote open ruimtes tussen bergketens. Vergeleken met de Mojave-woestijn lijkt de Colorado-woestijn op het eerste gezicht kaal. Het is de droogste regio van Noord-Amerika, maar herbergt eigenlijk een grotere diversiteit aan planten en dieren. Zo gaat de kangoeroerat zijn hele leven door zonder ook maar één druppel water te drinken. Een van de meest opvallende verschillen tussen de Mojave-woestijn en de Colorado-woestijn is dat de Joshua Tree hier afwezig is, terwijl andere planten, zoals de ocotillo, de rookboom en talloze holla-variëteiten gedijen, vooral in Cholla Cactus Garden en de Ocotillo Patch in de woestijn. zuidoostelijk deel van het park. De Cholla Cactus Garden ligt vlak bij de weg en is gevuld met een grote hoeveelheid teddybeer Cholla. Hoewel de holla-cactus er wazig uitziet en een schattige naam heeft, hebben ze de neiging om venijnig te springen en zich vast te klampen aan dieren in de buurt (inclusief mensen), daarom worden ze ook wel Jumping Cholla genoemd. De meeste dieren schrikken terug voor de teddybeer Cholla, maar woestijnbosratten bouwen hun nesten binnen deze soort om roofdieren weg te houden. Ongeveer anderhalve mijl van de Cholla Cactus Garden ligt de Ocotillo Patch. De ocotillo is een spichtige plant met doornige verticale takken en kan wel dertig voet lang worden. Vaak verward met een soort cactus, is de ocotillo een unieke soort die behoort tot een familie van Mexicaanse bomen. Het grootste deel van het jaar lijken de ocotillo's grijsachtig groen tot bruin, maar door neerslag ontbranden kleine, heldergroene bladeren die eraf vallen zodra de droge omstandigheden terugkeren. Ocotillos kunnen hun bladeren tot acht keer per jaar laten groeien, afhankelijk van de regenval, en tijdens de lente verschijnen rode vlamachtige bloemen op de toppen van hun takken.

De Pinyon Pine en Juniper Zone

De Mojave- en Colorado-woestijn zijn de dominante ecosystemen in het park, maar een derde, hooggelegen ecosysteem herbergt pinyon-dennen en jeneverbessen. Dit bosbos biedt overvloedige beschutting, schaduw en voedselbronnen in de hoogste berggebieden van het park.

Weer en klimaat

Dagelijkse hoge en lage temperaturen kunnen in Joshua Tree National Park tot wel 50 graden Fahrenheit variëren vanwege de droogte en de nabijheid van nabijgelegen bergen. Dit deel van Zuidoost-Californië ligt in een regenschaduwwoestijn, een plaats waar de topografie het klimaat bepaalt. Terwijl vochtige lucht vanuit de Stille Oceaan het binnenland in trekt, blokkeren bergen de weg, waardoor de lucht moet stijgen. Naarmate de lucht stijgt, koelt het af. Koele lucht kan niet zoveel vocht vasthouden als warme lucht, dus de neerslag valt op de westelijke flanken van de bergen voordat het naar het oosten trekt. Tegen de tijd dat de lucht de oostkant van de bergen bereikt, is er nog maar heel weinig vocht over. Als het in de woestijn regent, verdampt de meeste regen voordat het de grond raakt (virga) of loopt het weg voordat de droge grond het kan opnemen, wat ook kan leiden tot gevaarlijke plotselinge overstromingen. Hoewel alle soorten zich hebben aangepast aan de beperkte watervoorraden, kunnen de meeste niet overleven zonder water. Ernstige droogte daagt Joshua Trees, de woestijnschildpad, woestijndikhoornschapen en andere soorten uit om met meer regen naar grotere hoogten in het park te verhuizen.

Planten

In een ecosysteem-voedselketen zijn primaire producenten de eerste schakel in de keten omdat zij hun energie uit de zon halen. Naast zonlicht hebben planten water nodig om lang genoeg te overleven om zich voort te planten. Hoewel de woestijn geen overvloedig water heeft, hebben de planten in Joshua Tree National Park zich aangepast om te overleven door gedurende lange tijd water op te slaan en snel zaden te produceren tijdens periodes van regenval.

WATER OPSLAG

Cactussen slaan water zo goed op dat uitgedroogde dieren waar mogelijk hun reserves aanspreken. Cactussen hebben op hun beurt stekels ontwikkeld om dieren weg te houden. Hun puntige stekels helpen ook de stengel te verduisteren en windstress te verminderen door de wind in stukken te breken. De wortels van cactussen zijn groot maar ondiep, zodat ze zoveel mogelijk water kunnen opnemen zodra het regent. Grote vatcactus kan meer dan een jaar overleven zonder regen.

DROOGTE TOLERANTIE

Woestijnbomen en -struiken hebben zich ook aangepast aan het woestijnklimaat met aanvullende aanpassingen. De brittlebush is een veel voorkomende struik die voorkomt in Joshua Tree National Park met pluizige grijze bladeren die fungeren als een vochtvasthoudende deken en de plant beschermen tegen extreme temperaturen. De bladeren zijn lichter van kleur om zonlicht te weerkaatsen en de plant koel te houden. Salieborstel verdraagt ​​ook lange periodes van droogte goed.

DROOGTE VERMIJDEN

Planten in woestijnecosystemen zijn geduldig en strategisch. Wilde bloemen en grassen voorkomen droogte door niet te bloeien als er tijdens het winterseizoen niet genoeg neerslag valt. Wilde bloemen produceren onder goede omstandigheden zaden die jarenlang in de ruige woestijnomgeving sluimeren. Zaden ontkiemen en bloeien tijdens korte regenseizoenen en laten hun zaden weer achter om de heetste en droogste tijden te doorstaan. Om regenval te detecteren, produceren sommige wilde bloemen zaden bedekt met een harsachtige laag die alleen kan worden verwijderd door grote hoeveelheden water. Als wilde bloemen bloeien, doen ze dat slechts een paar weken in het voorjaar. Als je in het voorjaar door Joshua Tree National Park reist, zie je overal uitbarstingen van kleur. En als je geluk hebt, kun je in jaren met meer dan gemiddelde neerslag een "superbloei" tegenkomen, wat resulteert in meer overvloedige en grotere bloemen dan normaal.

Dieren

Helemaal bovenaan de voedselketen staan ​​de toproofdieren van het woestijnecosysteem. Deze omvatten bergleeuwen, bobcats, coyotes en steenarenden. Coyotes reizen vaak in groepen en laten hun gehuil weergalmen, waardoor het lijkt alsof er meer coyotes klinken dan er in werkelijkheid zijn. Ze voeden zich met kleine zoogdieren zoals katoenstaartkonijnen, muizen en eekhoorns. Bergleeuwen worden zelden in het park gezien en besluipen hun prooi van zonsondergang tot zonsopgang. Hun dieet bestaat uit herten, dikhoornschapen, coyotes, vogels en kleine knaagdieren. Bobcats brengen hun dagen door met rusten en jagen op kleinere dieren zoals konijnen, eekhoorns, slangen en vogels bij weinig licht bij zonsopgang en zonsondergang.

Slangen en schorpioenen zijn ook te vinden in het park, vooral in het donker. Ratelslangen eten knaagdieren en kleine vogels. Ze hebben een slecht gezichtsvermogen, maar kunnen lichaamswarmte detecteren met behulp van infraroodsensoren op hun hoofd. Wanneer een ratelslang zijn prooi bijt, verlamt het gif het slachtoffer zodat het gemakkelijk door te slikken is.

Gigantische harige schorpioenen hebben een dieet dat bestaat uit insecten, hagedissen en andere schorpioenen en worden opgegeten door roadrunners, uilen, vleermuizen en coyotes. Ze leven in zandgebieden en worden zelden gezien omdat ze 's nachts actief zijn. Ze zijn goed aangepast aan het woestijnklimaat omdat hun lichaam is omgeven door een wasachtige coating die hen helpt water vast te houden. Hun steek is vergelijkbaar met de steek van een wesp.

Het meest bestudeerde dier in het park is de Mojave-woestijnschildpad. Deze goed gecamoufleerde, langzaam bewegende reptielen brengen het grootste deel van hun tijd door in holen, maar kunnen af ​​en toe parkwegen oversteken. Ze worden momenteel vermeld als een bedreigde soort, deels als gevolg van verlies van leefgebied, bacteriële infecties en predatie van jongen door een snel groeiende ravenpopulatie. Als ze gestrest zijn, laten ze kostbaar water uit hun blaas ontsnappen en lopen ze een groter risico op uitdroging.